Jakiś czas temu zgłosiła się do nas firma produkująca ergonomiczne krzesła biurowe i chciała abyśmy wydrukowali dla nich prototyp krzesła, praktycznie w całości. Zawsze staramy się dokładnie poznać intencje klienta, więc zapytaliśmy jaki jest główny cel wydruku tego prototypu. Odpowiedź była wybitnie prosta – “Jak inaczej można sprawdzić czy to krzesło będzie wygodne?”. Oczywiście, można by wykonać prototyp w tradycyjnej technologii np. skrawania, tylko zapewne czas realizacji byłby zdecydowanie dłuższy (w technologii SLS czas realizacji tego zamówienia wyniósł 7 dni).

Tak naprawdę tutaj szybkie prototypowanie miało dwa główne cele. Pierwszy to skrócenie czasu wprowadzania produktu na rynek. Testy wykonane na prototypie pomogły w szybkim zidentyfikowaniu słabych stron i poprawienie projektu. Drugi to redukcja ryzyka popełnienia błędu na przykład przy wymiarowaniu elementów mocujących. Taki błąd mógłby producenta sporo kosztować – krzesło było finalnie produkowane w technologii wtrysku, a forma wtryskowa przy elementach o takich gabarytach jest dużym kosztem.

Przez pierwsze trzydzieści lat istnienia druku 3D szybkie prototypowanie było praktycznie tożsame z tą technologią. Nikt raczej wtedy nie myślał, że technologie przyrostowe będą mogły być konkurencją dla technologii skrawania czy wtrysku. Dzisiaj szybkie prototypowanie wciąż jest głównym zastosowaniem druku 3D. Wzrost popularności drukarek desktopowych, zwiększająca się liczba biur usługowych powoduje że szybkie prototypowanie staje się narzędziem każdego konstruktora.

Dzięki wciąż rosnącej gamie materiałów możemy wydrukować część o prawie identycznych właściwościach mechanicznych jak detal końcowy. Co więcej, technologia PolyJet firmy Stratasys pozwala na łączenie ze sobą materiałów o różnych parametrach. To znaczy, że możemy wydrukować model koncepcyjny buta, w którym podeszwa będzie twarda, a cholewka bardziej elastyczna. Bardzo szybko rozwija się też druk 3D z metalu. Wciąż jednak proces jest na tyle kosztowny, że nie jest wykorzystywany w celach prototypowych na większą skalę, co nie znaczy, że za w najbliższym czasie to się nie zmieni.

W najlepszej sytuacji są jednak Ci którzy produkują części finalne w technologiach przyrostowych. Wtedy ostatnia iteracja prototypu jest naszym pierwszym produktem końcowym!

Drukarka 3D będąca na wyposażeniu Międzynarodowej Stacji Kosmicznej (ISS) wykonała wszystkie powierzone jej zadania. Wydrukowała nawet działający klucz grzechotkowy, przesłany do ISS mailem.

Klucz wróci na ziemię w celu przeprowadzenia testów wraz z innymi elementami, które zostały wydrukowane na Stacji. Klucz został zaprojektowany przez Noah Paul-Gin, inżyniera z Made In Space Inc., firmę z północnej Kalifornii, którą NASA zakontraktowała do zbudowania, obsługi oraz projektowania elementów do kosmicznej drukarki.

Aby narzędzie mógł być wydrukowane, NASA musiała zatwierdzić coś co nie zostało wyprodukowane na ziemi i nie dotarło w przestrzeń kosmiczną wraz z kosmonautami. Dotychczas zostało wykonanych ponad 1600 prób związanych z przesyłaniem danych potrzebnych drukarce. Dane wysyłane były z ponad 80 krajów rozmieszczonych na całym globie, celem weryfikacji poprawności działania systemu. Jednakże klucz grzechotkowy jest pierwszymi “danymi” które faktycznie zostały wykorzystane przez astronautów.

“Chcemy opracować system w którym w miarę potrzeby astronauci sami drukują niezbędne elementy” wyjaśnił Werkheiser. “Klucz nie będzie użyty w przestrzeni, ale co w sytuacji gdyby faktycznie okazał się niezbędny? Staramy się zmienić podejście do sposobu produkowania wyposażenia ISS. Zamiast wysyłać je z ziemi, produkujemy je na Stacji”. “Dzięki tej technologii będziemy w stanie wyprodukować przedmioty, które wcześniej nie mogły być wysyłane w kosmos”.

NASA bada w jaki sposób mikrograwitacja pozytywnie wpływa na możliwości druku 3D. Na Stacji został wydrukowany element, który jest bardzo trudny do wydrukowania na ziemi ze względu na grawitację (niestety NASA nie podaje jaki był to element). Poza kluczem na stacji zostało wydrukowanych 19 elementów, jednak jedynie klucz został przesłany z ziemi, reszta elementów była wprowadzona do systemu drukarki, zanim opuściła planetę. Wszystkie wydrukowane elementy wrócą na ziemię celem przetestowania różnic mechanicznych oraz strukturalnych w porównaniu z elementami wydrukowanymi na ziemi.

źródło: NASA